[ENG] Wondering and bla bla about language

This is what happened to me.

When I write, of course in a language, I always have various feelings and thoughts. I don't know, if this happens to you too. It is not only in writing, speaking too. It's like I have another character. It is so weird.

I express the world in English different from in German or in Thai.

I can think and realize things different.

I have to admit that now I can hardly write in English.. I mean to express my thoughts. Maybe that's because I was in Germany for 10 months? My English is obviously worse than before. Hopefully it doesn't bother you. I'm trying now to take them back, all the skills.

So what does that mean? Language is not just a material to express and exchange message or what? It.. 'They' are in me. And there is also another extra language. 'That' language that I can't explain. I know it. I am totally sure I know how it is how it feels but I can't find any words for it in any other languages. Even my mother tongue.

^that is my problem during writing and speaking *sigh* Abstract language!!

And many people say they are thinking in (blabla) language.

Honestly I don't know what that means. When I use X language, I will think in X language. But sometimes (recently more often) the words in Y language pop up in my head and that usually interrupt me. So I'm stuck and make face like a duck for a while when I can't say the next word. 

Or that is thinking in (blabla) language? But it is actually MIXED anyway. Like now the English words flow here and there in my head. Not German or Thai. When I'm stuck can't find a word, then I will start to think in other language. hm... interesting. Can anyone explain me about this?

______________________________________

The difference between language is also interesting. During my exchange year I found many differences between groups of languages. For instance, Germanic, Romanic and for many groups in Asian languages.

I found that Thai is like the language from other planet when I'm with Italian, German, French, Latinos etc. Thai has no temporal forms, no declination, almost nothing when compare to German. No article (well, just for changing adjectives and verbs to nouns like การ for verbs and ความ for adjectives. just two!) Thai has 44 consonants 26 vowels 5 tones and extra tiny things more.

For German I have to remember declinations for 4 forms: Nominativ, Adjektiv, Dativ und Genitiv, articles for everything, prepositions for every verb... for example.

Who said learning language is easy!? *0*?

[ENG] Live it a bit slower

Small steps, but she didn't give up.

Hi there,

so this time I bring a picture from Asalha Puja festival with. My parents and me were in two temples and in the last temple we had to walk up to the top of the temple. During the walking I saw them. The grandma remained defiant to walk up there like the others, although her family asked her if it'd be better to go to the temple down here instead. I like it and could not help myself to smile when she said 'No, go ahead. You don't all don't have to wait for me. I have time.' and take a pic from her as a beautiful memory. To remind me of her ambitious mind.

Then I think about this again. I am not extremely religious who head to nirvana, but I think I understand why people still believe in religion nowadays. For me it's like to let my body and soul take a break from daily-chaos-bla-bla life. To run away from it for a second. To live a bit slower. 

Like in the picture, I know the feeling of that man. I help my grandma sometimes to walk up and down  too. It's like a slow motion in a movie. From my normal steps become the slowly, carefully and somehow fragile steps together with my grandma. I take 3 seconds pro one step. I found that it doesn't bother me to do that at all. It is not bad to live a bit slower and take more time to look around. To be aware of tiny, tiny things you haven't been notice before or even yourself. Sometimes we live too fast and forget yourself behind.

Two people, two generations step together.

Makes me smile somehow :)

[THA] ขาว ดำ เทา

สวัสดีค่ะทุกคน
วันศุกร์ที่ผ่านมามีคนนึงในห้องถามเตยว่า "คนเราเอาอะไรมาตัดสินว่า (สิ่งบางสิ่ง) ถูกหรือผิด" คำถามนี้เป็นคำถามที่กว้างมากๆ เตยไม่รู้นะว่าเขาจริงจังหรือแค่ถามกวนตีนเล่นๆ แต่เตยตั้งใจตอบมากๆ เตยเลยคิดอยู่สักพัก แล้วตอบไปว่า "คงขึ้นอยู่กับวิจารณญาณของคนที่พูดล่ะมั้ง" ดูเป็นคำตอบที่ยังไม่เคลียร์เท่าไหร่ให้กับตัวเขาและตัวเตยเอง เตยติดใจเลยเอาคำถามนี้กลับมาคิดจริงจังที่บ้าน

หากจะเปรียบความถูกเป็นสีขาว และให้ความผิดเป็นสีดำ Ethik (หลักปรัชญา) คงจะตอบว่าทุกสิ่งในโลกนี้ไม่มีสีดำหรือขาว มีเพียงสีเทาเท่านั้น เตยก็คิดแบบนั้นเหมือนกันว่าไม่มีอะไรถูกหรือผิดร้อยเปอร์เซ็นต์หรอก การที่คนเราตัดสินอย่างนู้นอย่างนี้บ่อยๆว่ามันถูกหรือผิดมักจะมาจากหลายปัจจัย: อคติ, ค่านิยม, ประสบการณ์, หลักจริยธรรม (Moral) ฯลฯ รวมๆแล้วก็คือวิจารณาญาณในการตัดสินบางอย่าง ซึ่งปัจจัยเหล่านี้แหละที่ทุกคนมีไม่เหมือนกันสักคนบนโลก มันเลยยากมากที่จะบอกว่า (สิ่งบางสิ่ง)ถูกหรือผิดหนึ่งร้อยเปอร์เซ็นต์ แต่ส่วนใหญ่แล้วในมุมมองเตยน่าจะขึ้นอยู่กับหลักจริยธรรมนะ อย่างเช่น การฆ่าคน ถูกตัดสินว่าผิดหลักธรรมหนึ่งร้อยเปอร์เซ็นต์ แต่โทษประหารก็ยังคงมีอยู่บนโลกนี้ในหลายประเทศ แสดงว่ามันยังมีเหตุผลที่ทำให้คนตัดสินใจว่าการฆ่า(ประหาร)คนมันถูกต้องแล้วอยู่จริงไหม

แต่อีกข้อที่น่าประหลาดใจที่เตยค้นพบ คือ ในใจเราไม่ได้คิดเป็นสีเทาเสียทีเดียว ในความเป็นจริงแล้วเราก็แอบตัดสินทุกอย่างไว้เล็กๆเงียบๆว่า(สิ่งบางสิ่ง)เป็นสีขาวหรือสีดำอยู่แล้ว แค่ว่าเราเปิดใจยอมรับความเห็นอื่นๆที่แตกต่างจากความเห็นของเราเองเฉยๆ บางครั้งในกรณีเตยเอง สมมติว่าเตยมีความรู้สึกรุนแรงมากว่าสิ่งนี้มันผิด แล้วคนอื่นกำลังอธิบายความเห็นว่าทำไมมันจึงจะถูกอยู่ เตยก็รับฟังแบบผ่านหูไปงั้นๆแล้วก็ไม่ได้เปลี่ยนคิดทบทวนจริงจังเลยก็มี ความคิดคนเรามันช่างซับซ้อน

ตอนแลกเปลี่ยนอยู่ที่เยอรมนีเตยได้มีโอกาสได้รู้จักวิชาใหม่ คือวิชาปรัชญา (Ethik) เตยชอบวิชานี้มากๆ เพราะวิชานี้แหละที่เอาความเป็นสีเทาของสิ่งทุกสิ่งบนโลกนี้มาถกมาขบคิด ว่าในความเทามันมีส่วนผสมอะไรอยู่บ้าง การถกเถียงในแต่ละหัวข้อไม่เคยมีบทสรุปที่ชัดเจน ทุกคนก็ไม่ได้ใส่ใจถึงบทสรุปหรือคำตอบสำหรับการเถียงด้วยซ้ำ สิ่งสำคัญคือการเพิ่มมุมมองใหม่ ความคิดใหม่ที่มีต่อสิ่งนั้น เป็นเหมือนวิชาขยายทัศนคติ ช่วงที่เราฟังคนอื่นพูด เราก็จะคิดตาม คิดต่อยอดจากความคิดนั้นเกิดเป็นความใหม่อีกก้อน หรือจะรู้สึกประหลาดใจ ประทับใจในความคิดใหม่ๆที่สมองเราไม่เคยได้รู้จักมาก่อน ถือว่าเป็นประสบการณ์ที่เรียกได้ว่าสำคัญมากสำหรับเตยเลย วิชานี้มันทำให้เตยรู้สึกว่าโลกมันกว้างขึ้น สิ่งที่เราจะค้นหาในโลกนี้ก็มีเพิ่มมากขึ้นเป็นล้านล้านเท่า โลกนี้มันไม่ได้มีแค่รูปธรรมที่เราถ่ายรูปคู่แล้วบอกว่าเราค้นพบโลกมาเยอะ แต่โลกนี้หมายถึงความคิดที่ลอยอยู่ในหัวสมองคนทุกคนบนโลกนี้ที่แตกต่างกันออกไป ข้างนอกนั้นยังมีความคิดใหม่ๆที่เตยยังไม่เคยได้พบได้เจอ โลกนี้มันกว้างจริงๆ

และแล้วเตยก็ยังไม่สามารถตอบคำถามที่ว่า "คนเราเอาอะไรมาตัดสินว่า (สิ่งบางสิ่ง) ถูกหรือผิด" ได้ชัดเจน
เพราะมันเป็นสีเทาไง

[DEU] Das Leben der Anderen

Guten Abend.

Ich habe nach einiger Zeit diesen guten Film wieder mal geschaut. Pur Geschichte, aber dieser Film hat anderes Gefühl als die Anderen. Etwas Spezielles, das mir so gut gefällt. Ich weiß es nicht genau.

In dem Film merkte ich, dass es ziemlich ruhig war. Vielleicht von der Musik her, oder von dem emotionslosen Gesicht des HGW XX/7. Ich konzentrierte jeden Satz und jedes Wort, denn ich weiß, dass alles sehr wichtig ist. Jedes Wort und jede Reaktion bedeutet etwas. Ich konnte einfach nicht wegblicken.

Ich weiß es nicht, ob alle schon diesen Film kennt. Deswegen möchte ich ein bisschen ihn vorstellen, so viel ich kann. :)

Es war in DDR Zeit in Ostteil von Deutschland. Es gab Stasi, die Leute die beachten, wenn jemand mit den Westen Kontakt hat. Stasi Gerd Wiesler (HGW XX/7) musste Georg Dreyman der Schriftsteller beachten. Sie hatten Aufnahmegerät in seiner Wohnung, um abzuhören und zu schauen. Wiesler ist von Dreymans Leben beeinfluss. Dreyman schrieb einen Artikel über die Wahrheit von DDR und wollte in Westen veröffentlichen. Wiesler half ihm, nichts zu dem Staat zu verraten und schrieb nur auf, dass Dreyman und seine Freunden schrieben ein Theaterstück zusammen. Aber alles lief leider nicht in Ordnung, wenn Dreymans Freundin (Christa-Maria Sieland ...Schauspielerin) unterdrücken von Minister ist. Sie war bei Stasi und verratet, dass Dreyman diesen Artikel schrieb und wo die Geheimschreibmaschine war. Die Stasi war bei Dressman und Sieland lief aus der Wohnung mit schlechter Gewissen. Danach ist sie übergefahren mit dem Auto. Die Prozess beendet.

Ich beobachte nicht nur die Geschichte, sondern auch die Entwicklung des Wieslers. Er sieht immer emotionslos und ähnlich wie Robot aus, aber tiefer ist er ein guter Mensch. Er hat geweint, als ein Schriftsteller selbst umgebracht hat. Er hat Dreyman und Sieland geholfen. Er hat Sieland ermutigt, was Gutes zu machen. Irgendwie kann ich merken, dass er ein Leben so wie Dreymans haben möchte... Sein Leben ist irgendwie leer. Allein in einer Wohnung, keine bunte Farbe in der Wohnung und Leben... Das Leben mit Lieben und andere Geschmack vom Leben. Er möchte das nicht zerstören.

Die Musik in dem Film sind gar nicht viel. Das passt ja schon zu dem Film. Sie reden mehr und Leise hat das Gefühl von der Beobachtungsprozess. Das gefällt mir. :)